Dalekowzroczność(nadwzroczność) w przypadku małej elastyczności soczewki lub zbyt słabych mięśni rzęstkowych oko może nie być w stanie wyostrzyć obrazów bliskich przedmiotów. Taki stan jest określany nadwzrocznością - lepiej widać to, co jest daleko, gorzej (nieostro) to, co jest blisko. Nadwzroczność powiększa się z wiekiem. W celu poprawy ostrości widzenia dalekowidza stosuje się okulary korekcyjne lub soczewki kontaktowe. Wszystkie stosowane okulary muszą mieć soczewki skupiające. Moc optyczną soczewek podaje się w dioptriach ze znakiem plus .Zmysł wzroku jest to umiejętność odbierania przez narząd wzroku świetlnych bodźców pochodzących ze środowiska oraz przetwarzanie ich jako wzrokowe wrażenia, odczytywanie, interpretacja i spowodowanie właściwej reakcji organizmu. Zatem odebranie i przetworzenie są elementami składowymi procesu widzenia. Zmysł wzroku ma bardzo czułe narzędzie, jakim jest narząd wzroku zbudowany z dwóch gałek ocznych oraz aparatu chroniącego i poruszającego gałkami. Do narządu wzroku należą również połączenia nerwowe pomiędzy siatkówką oka a mózgiem, przede wszystkim z płatem potylicznym mózgu.

 Nadwzroczność (popularnie: dalekowzroczność, łac. Hyperopia) jest drugą obok krótkowzroczności najczęściej spotykaną wadą refrakcyjną wzroku. Jest wynikiem zbyt małych rozmiarów przednio-tylnych oka (zbyt krótką gałką oczną)w stosunku do jego siły łamiącej lub niewystarczającą siłą łamiącą układu optycznego oka (np. zbyt płaską rogówką)w stosunku do jego długości.

Promienie równoległe, które w nieakomodującym oku zdrowym ogniskowane są na siatkówce, w nieakomodującym oku nadwzrocznym ogniskowane są za siatkówką. Żeby ostro zobaczyć przedmiot daleki dalekowidz musi akomodować. Nieskorygowana nadwzroczność i związane z tym stałe napięcie akomodacji może prowadzić do zaburzeń w całym układzie mięśniowym oka łącznie z zezem. Zakres ostrego widzenia zależy od wielkości wady i amplitudy akomodacji, która zmniejsza się z wiekiem.